एक जना उर्लाबारीका आफन्त दाजुसँग भिडियो कुराकानी भयो । मैले भनेँ, “यहाँ त आज (बिहीबार)

आवाजविहीन, पिछडा, दुर्गम क्षेत्रका सुविधाविहीन, दलित, पराश्रित, अपमानित, दमित, कुण्ठित व्यक्ति, समूह वा सिङ्गो देशलाई

समाजलाई गहिराइमा गएर हेर्दा गायत्री चक्रवर्तीले भनेजस्तो सबाल्टर्न वर्ग अर्थात् भुइँमान्छे आपैmँ बोल्न सक्दैन ।

दातृ निकायको आशामा मात्रै बाँच्नुपर्छ भन्ने मानसिकताबाट अलिकति मास्तिर उठेर हामीले आफ्नो मुलुक र माटो

२०७७ सालको सुरुवाती समय नै दर्दनाक बन्यो । २०७८ सालमा पनि वसन्तको ऋतुको सौम्यतालाई पछारेर

झट्ट हेर्दा सिङ्गो देश राजनीतिगत अभ्यासको एउटा प्रयोगशाला बनेको छ । अस्थिरता, अन्योलता, प्रतिशोधको शैली,

मेलम्ची खण्डहर बनेको दृश्य र त्यहाँका पीडितको अवस्थाले जोकोही नेपाली मनमा पनि पहिरो जान्छ ।

नेपालका दक्ष जनशक्ति, छिमेकी मुलुकका विज्ञ तथा हाम्रा सैन्य शक्तिलगायतको सहायताबाट एकै साथ अघि बढे

के साँच्चै हाम्रो समाजमा श्रमिकप्रति हेर्ने दृष्टिकोण सकारात्मक छ ! श्रमिक आखिर श्रमिक नै हो,

कोरोनाको दोस्रो लहर पैmलिन सुरु भइसक्यो । सरकारले भेला, जुलुस, भीडभाडलगायतका कार्य नगर्न सुझाइरहेको पनि

परम्परित संस्कारै भनौँ, ‘नेपालमा बसेर के काम छ र ?’ विद्वत् वर्गले निसङ्कोच भन्ने गर्छन्

यो समय सडकमा र सदनमा हुने दोहोरीले सामान्य वर्गलाई बनाइदिएको खण्डीकृत बुद्धि नितान्त असचेतनाको द्योतक