स्वदेशी उत्पादन र राजनीतिक फोहोरलाई सुधार नगरेसम्म हामी आत्मनिर्भर बन्न सक्दैनौँ । यस सन्दर्भलाई हिजोको

समृद्धिका सपनालाई विश्व बजारको नीति राज्यको थितिले प्रभाव पार्छ । विशेषतः बसाइँसराइ भएर जमघट भएको

व्यापार–व्यवसायमा ठाउँको नाम अनि त्यसमा जोडिने पहिचानले बेग्लै महŒव राख्छ । हामी मुढेको आलु, फर्पिङको

प्रदेश नामकरण गर्न असमर्थ प्रदेश १ ले जाति र भूगोल समेट्ने पहिचानपरक नाम राख्न खोज्दा

स्थानीय चुनावलाई फर्केर हेरिरहँदा विकृति नै विकृतिका चाङ भेटिए । मुलुकमा स्वार्थ, दमन अनि अतिरञ्जित

निर्वाचन आयोगले मुलुकलाई चुनावी नियममा बाँध्ने कोसिस गरिरहेको छ । कतिपय शीर्षस्थ नेताको नियमविपरीत वाणी

वर्तमान चुनावी शैलीले नै स्वार्थको बीजारोपण गरेको प्रतीत हुन थाल्दा सचेत जनतामा वैकल्पिक शक्तिप्रतिको चाख

वास्तवमा नेपाली जनमानसमा राष्ट्रिय स्वाधीनताको घाउ दुखेको छ । देशको भूमिसँग मित्रतालाई तौलेर सट्टापट्टा गर्ने

शक्तिका आडमा अधिकारको दुरुपयोग गरिइरहेका घटनाको नियमन र वस्तुपरक खोज गर्दै मुलुकले कृषि उत्पादनको नयाँ

अबको परिवर्तनका लागि गुटगत राजनीतिको विपक्षमा रहेर गुटरहित राजनीतिको समर्थन गर्दै विकासतर्फ लम्कनु जनताको पनि

अनुसन्धानमा प्रमाण खोजिन्छ । प्रमाणकै कुरा गर्ने हो भने हाम्रा कतिपय संस्कृतिमा ईश्वरीय शक्तिको प्रत्यक्ष

यत्तिका भीड सडकमा उत्रिएको देख्दा तिनले होटलमा खाने, बस्ने, पेट्रोल, झन्डा, पर्चा–पम्प्लेट, ब्यानर आदिको खर्च